Πολύς λόγος τις τελευταίες μέρες για τις ΜΚΟ και την εμπλοκή τους σε ένα πρόγραμμα του ΕΚΤ της ΕΕ το οποίο, η Κεντρική εξουσία αλλά, και η Περιφερειακή (1ου & 2ου βαθμού) το βρήκε ως μία ευκαιρία απορρόφησης κοινοτικών πόρων με προσωρινή «επίρρωση» του τομέα της απασχόλησης. Ενός τομέα που, πράγματι, αποτελεί τον νο1 «πονοκέφαλο» της κοινωνίας και της Πολιτείας.
Μέχρι εδώ, η επιδίωξη των δημόσιων αρχών έχει καλώς.
Όμως, το πλαίσιο υλοποίησης που τέθηκε, «μυρίζει παλαιοκομματισμό», και σαφώς, αντιβαίνει το Ευρωπαϊκό «κεκτημένο» για τις ΜΚΟ, όπως αυτό εκφράσθηκε μέσα από τις «θεμελιώδεις αρχές του Συμβουλίου της Ευρώπης για τις ΜΚΟ» και αφορούν το Status των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων στην Ευρώπη όπου,
1. Σε ότι αφορά το «Πεδίο εφαρμογής» (μεταξύ άλλων) αναφέρεται ότι :
«Οι ΜΚΟ είναι κατ’ ουσία, εθελοντικά, αυτοδιοικούμενα σώματα και γι’ αυτό δεν υπόκεινται σε διεύθυνση εκ μέρους των δημοσίων αρχών. Οι ΜΚΟ περιλαμβάνουν σώματα ιδρυθέντα από ιδιώτες (φυσικά ή νομικά πρόσωπα) και από ομάδες ιδιωτών».
Κατά συνέπεια των παραπάνω, οι ΜΚΟ, ως «εθελοντική ιδιωτική πρωτοβουλία» δεν μπορεί να θεωρηθεί ως «αυθεντική λαϊκή έκφραση» και μάλιστα, «πλειοψηφικού ρεύματος» αλλά, και ούτε μία «ασφαλιστική δικλείδα του Δημοσίου συμφέροντος», στον τομέα που δραστηριοποιούνται.
Επίσης, «οι ΜΚΟ δεν έχουν, κατ’ αρχήν, κερδοσκοπικές επιδιώξεις. Δεν διανέμουν κέρδη που απορρέουν από τις δραστηριότητές τους στα μέλη ή τους ιδρυτές τους, αλλά τα χρησιμοποιούν για την επίτευξη των στόχων τους».
Κατά συνέπεια των παραπάνω, οι ΜΚΟ μπορούν (αποκτώντας νομική μορφή) να έχουν και «κερδοσκοπικές επιδιώξεις» , «επιδοτώντας» την εθελοντική εργασία μελών ή μη μελών τους για την επίτευξη των στόχων και στο τέλος, να παρουσιάζουν «ισοσκελισμένο απολογισμό», όχι κέρδη δηλαδή.
2. Σε ότι αφορά στις «Σχέσεις με κρατικά όργανα» (μεταξύ άλλων) αναφέρεται ότι:
«Οι ΜΚΟ θα πρέπει να ενθαρρύνονται να συμμετέχουν σε κρατικούς και οιονεί-κρατικούς μηχανισμούς διαλόγου, διαβούλευσης και ανταλλαγής απόψεων και πληροφοριών, με στόχο την αναζήτηση λύσεων σε κοινωνικά προβλήματα».
Τα παραπάνω περιγράφουν το «πεδίο» και τις «σχέσεις» εμπλοκής των ΜΚΟ με το Κράτος (κεντρικό ή περιφερειακό). Και βέβαια, δεν μπορεί να εννοεί «κρατικό μηχανισμό απασχόλησης», έστω και, προσωρινής και κοινωφελούς.
«Αυτή η συμμετοχή δεν κατοχυρώνει ούτε αποκλείει κρατικές ενισχύσεις, συμβάσεις ή δωρεές σε μεμονωμένες ΜΚΟ ή ομάδες αυτών».
Συνεπώς, αφού η «οικονομική ενίσχυση» προβλέπεται άρα, κάθε άλλος «ασύμβατος ρόλος» («ενδιάμεσου συνεργάτη», «μεσάζοντα» ας πούμε) θα αλλοιώνει την ύπαρξη μίας ΜΚΟ και θα την καθιστά απλά, το «υπομόχλιο» σε επιδίωξη «παλαιοκομματικών ρουσφετολογικών μεθόδων».
Επίσης, αναφέρεται ότι, «η διαβούλευση δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται από τις διοικήσεις ως ένα μέσο προσεταιρισμού των ΜΚΟ για την αποδοχή των προτεραιοτήτων τους ή από τις ΜΚΟ ως χειραγώγηση για την εγκατάλειψη ή τον συμβιβασμό των στόχων και των αρχών τους.Τα κρατικά όργανα μπορούν να εργάζονται μαζί με τις ΜΚΟ κατά την επιδίωξη στόχων δημόσιας πολιτικής, αλλά δεν θα πρέπει να αποβλέπουν στο να τις χειραγωγούν ή να τις ελέγχουν».
Είναι λοιπόν, απολύτως κατανοητό ότι, στο πλαίσιο υλοποίησης του συγκεκριμένου προγράμματος , η «χειραγώγηση» πρέπει να θεωρείται «αυτονόητη» από τη στιγμή που, κριτήρια και διαδικασίες δεν αποτελούν στοιχεία ενός «διαφανούς πλαισίου υλοποίησης».
Και βέβαια, το ζητούμενο είναι, θα πει κανείς, «να μη χαθούν τα χρήματα»! Ε, αυτήν την μόνιμη «επωδό» των τελευταίων 27 χρόνων «πληρώνουμε». Αφού, Κοινοτικά χρήματα απλά τα «απορροφούμε βλ σπαταλάμε» χωρίς έναν προγραμματισμό που θα αποφέρει οικονομική και κοινωνική υπεραξία και επόμενες δράσεις, αλλά, το πιθανότερο, θα δημιουργήσει και άλλους «απατημένους Έλληνες» που θα πιστέψουν ότι τώρα «τους οφείλεται από την πολιτεία να …τρουπώσουν», όπως, οι εθελοντές στην αρχή, σχολικοί τροχονόμοι, τα Stage και οι λογιών λογής συμβασιούχοι.
3. Σε ότι αφορά το κεφάλαιο «Σκοποί» (μεταξύ άλλων) αναφέρεται ότι :
«Μία ΜΚΟ που υποστηρίζει συγκεκριμένο υποψήφιο ή κόμμα στις εκλογές θα πρέπει να δηλώνει με διαφάνεια το κίνητρό της. Κάθε τέτοια υποστήριξη θα πρέπει επίσης να διέπεται από τη νομοθεσία για την χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων. Η ανάμιξη σε πολιτικές δραστηριότητες μπορεί να αποτελεί κριτήριο ενόψει μιας απόφασης που αφορά την αναγνώριση οικονομικών ή άλλων προνομίων, επιπρόσθετα με την νομική προσωπικότητα.
Πρόσωπα που ανήκουν σε μια ΜΚΟ δε πρέπει να υφίστανται κυρώσεις λόγω της ιδιότητας τους ως μέλη. Πάντως, η ιδιότητα μέλους σε μια ΜΚΟ μπορεί να είναι ασύμβατη με την θέση ή την απασχόληση ενός προσώπου».
Κατά συνέπεια, δεν απαγορεύεται, καταρχήν, η δραστηριότητα ενός «κομματικοποιημένου πολίτη» σε μία ΜΚΟ. Όμως, η επαγγελματική, για παράδειγμα, ιδιότητα μπορεί να αποτελεί «ασυμβίβαστο» (τυπικό ή, έστω ηθικό, για όσους η πολιτική δεν είναι παρα-επάγγελμα). Η δε πολιτική ιδιότητα και αυτή μπορεί να αποτελεί, το ίδιο, «ασυμβίβαστο». Ιδιαίτερα όταν, η δραστηριότητα της ΜΚΟ και των ανθρώπων που την εκπροσωπούν στις δράσεις αυτές γίνεται σε «συνεργασία» με κρατικά θεσμικά όργανα (κεντρικά ή περιφερειακά) όπου, η «οικονομική ύλη» είναι Δημόσια (Εθνική ή Κοινοτική) και, το «κοινωνικό αντικείμενο» αφορά «κοινωνικό αγαθό», την εργασία.
4. Στο θέμα δε , που αφορά τη «Δημόσια υποστήριξη» (μεταξύ άλλων) αναφέρεται ότι:
«Η δυνατότητα δημόσιας υποστήριξης θα πρέπει να βασίζεται σε σαφή, αντικειμενικά κριτήρια. Το κοινό θα πρέπει επίσης, να ενημερώνεται για το ποιες ΜΚΟ έχουν λάβει υποστήριξη και για ποιους λόγους. Οι αρχές πρέπει επίσης, να μπορούν να πιστοποιήσουν ότι οι σύλλογοι που αναζητούν υποστήριξη ή προνομιακή φορολογική μεταχείριση υπηρετούν πράγματι μη κερδοσκοπικούς σκοπούς».
Οφείλει δηλαδή, η Πολιτεία, με «όρους διαφάνειας και δημόσιας έκθεσης- ενημέρωσης» αλλά και, με σαφές πλαίσιο κριτηρίων, να αποδίδει την υποστήριξη σε ΜΚΟ που είναι συμβατές με το οριοθετημένο Ευρωπαϊκό status και εξυπηρετούν το Δημόσιο Εθνικό συμφέρον της Ελλάδας και των πολιτών.
Σε διαφορετική περίπτωση, μία «ιστορικά κεκτημένη υγιή εθελοντική κοινωνική διεργασία» όπως είναι οι ΜΚΟ, με σημαντική παρουσία και προσφορά αρκετών, θα την καταστήσουμε «υποχείριο ιδιωτικών, πολιτικάντικων και άλλων τινών επιδιώξεων».
ΤΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΛΟΙΠΟΝ;
Στο «δια ταύτα», της υλοποίησης του συγκεκριμένου προγράμματος, οι φορείς υλοποίησης θα μπορούσε (θα έπρεπε) να είναι «ανά Περιφέρεια» οι Δήμοι, με την σύμπραξη με φορείς που θα προέκυπτε, ως αναγκαιότητα, από το περιεχόμενο της υποβαλλόμενης πρότασης και θα είχαν να συνεισφέρουν τεχνογνωσία και τεχνοκρατική υποστήριξη. Η τελική έγκριση των προτάσεων συμπεριλαμβανομένων και των εργαζόμενων, να γίνονταν από «Περιφερειακή Επιτροπή Αξιολόγησης» όπου θα μετέχουν :
Ο Περιφερειάρχης, ως Πρόεδρος, ο Πρόεδρος της ΠΕΔ, ως Αντιπρόεδρος και μέλη, οι 4 Αντιπεριφερειάρχες, 1 εκπρόσωπος του «Δικτύου ΜΚΟ», 1εκπρόσωπος εκ των Συλλογικών φορέων ΝΠΔΔ ή ΝΠΙΔ με Περιφερειακή αναφορά αλλά, και Επιστημονική και Εργασιακή εμπειρία ( ΤΕΕ, Οικονομικό Επιμελητήριο, ΓΕΩΤΕΕ, , Δικηγορικός Σύλλογος , Εμποροβιομηχανικό Επιμελητήριο, ΣΘΕΒ, Ιατρικός Σύλλογος), οι Περιφερειακοί Διευθυντές Εκπαίδευσης και Υγείας καθώς και, 3 μαζικών εργασιακών φορέων (Εργατικό Κέντρο, ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ).
Οι παραπάνω θα είναι με τους νόμιμους αναπληρωτές τους. Για λόγους διευκόλυνσης της διαδικασίας, θα μπορούσε να λειτουργήσει η «ΠΕΑ» για την τελική έγκριση, κατόπιν εισηγήσεων αντίστοιχων «Επιτροπών Αξιολόγησης ανά Περιφερειακή Ενότητα».
Και βέβαια, το σπουδαιότερο είναι η αξιολόγηση με «κριτήρια ΑΣΕΠ» προσαρμοσμένα, πιθανόν, στις ιδιαιτερότητες του προγράμματος και των αναγκών της Περιφέρειας, με βάση και τις προτάσεις «δράσεων κοινωφελούς εργασίας» και με πρώτιστο στόχο, οι δράσεις που θα επιλεγούν να αποδώσουν και μετά τη λήξη του προγράμματος.
Όλες οι άλλες διαδικασίες είναι απλά «παλαιοκομματικές μοιρασιές» και, μία ακόμα διαδικασία επιδίωξης «πολιτικής ομηρίας» πολιτών.
Γι’ αυτό και «έτρεξαν ασθμαίνοντας» πολλοί «πολιτικοί» να «ιδρύσουν» ή να «επαναδραστηριοποιήσουν» ή να «αναβαθμίσουν» ή να «πιστοποιήσουν» (διότι θέλει πιστοποίηση συγκεκριμένου τύπου ο φορέας) ΜΚΟ.
Μην Κάνετε Όνειρα, ο λαός καταλαβαίνει περισσότερα πλέον… από τη γνωστή πολιτική τακτική του παρελθόντος γιατί, το πληρώνει στο «πετσί» του.
